Форум сайта «Глобус Беларуси»

[Валацуга]

Кузьма Чорны. Ля вытокаў.
Жабчава.
Памятны знак на меркаваным месцы хаты, дзе нарадзіўся Мікалай Карлавіч.





Калодзеж на падворку Раманоўскіх. Калі захочаце паспрабаваць з яго вады, то вядзерца бярыце з сабою.



А вось пасмакаваць яблычка з іх саду, здаецца, ужо не прыдзецца.



Непадалёк памятны знак дзіцячым гадам класіка.





Следам за сям'ёй рушым у Цімкавічы дзе знаходзіцца музей Кузьмы Чорнага.





З тагачаснага.

















Далей на поўнач да Малых Прусаў, каб адпачыць, як калісьці і Кузьма Чорны, ля Бушылаўскай крынічкі (сёння помнік прыроды - крыніца Кузьмы Чорнага):
РЈ дзіцячыя гады Рљ. Чорны, Р° тады ён быў проста Коля Раманоўскі, СЂРѕСЃ хлапчуком Р· уражлівай С– чуйнай душой. Ягоным равеснікам здавалася дзівацтвам тое, СЏРє ён паводзіў СЃСЏР±Рµ Сћ лесе. Дзятва РЅРµ праяўляла асаблівай увагі РґР° птушак, С–С…РЅСЏРіР° жыцця. Колю Р¶, наадварот, цікавіла, Р· чаго С– СЏРє звіта РіРЅСЏР·РґРѕ, СЏРєРѕРіР° колеру яечкі ляжаць Сѓ С–Рј, якая птушачка прыляціць РґР° РіРЅСЏР·РґР°, што СЏРЅР° прынясе Сћ дзюбцы, СЏРє заспявае. Р— дзедам Міхалам ён часта хадзіў Сѓ Бушылава — маляўнічы куток прыроды Р·Р° Цімкавічамі, РїСЂР° СЏРєС– сёння засталіся С…С–Р±Р° адны згадкі. Бегаў туды С– Р· аднагодкамі, каб Сѓ рацэ лавіць ракаў (зараз рака выпрастана Сћ меліярацыйную канаву). Замілаванне РґР° роднай зямлі, вострыя ўражанні дзіцячай пары яскрава адбіліся Сћ РјРЅРѕРіС–С… творах пісьменніка. Так, Сѓ рамане «РџРѕС€СѓРєС– будучыні» створаны СЏСЂРєС–СЏ рэалістычна-канкрэтныя прыродаапісанні, Сѓ СЏРєС–С… намаляваны знаёмыя Р· дзяцінства родныя краявіды: «Р—СѓСЃС–Рј блізка, РїР° той Р±РѕРє рэчкі С– поля, быў кіламетраў РЅР° дзесяць С…РІРѕР№РЅС‹ лес, С– паўднёвы вецер гнаў СЃСЋРґС‹ пах смалы. Паветра было, СЏРє лагодныя лекі, Р° краявід — увасабленне ціхага хараства». Без цяжкасці адгадваеш, што тут гаворка С–РґР·Рµ РїСЂР° РЎРєС–Рї'ёўскі лес. Любоў РґР° С…РІРѕСЏСћ, паэтызацыя гэтых РґСЂСЌСћ таксама бяруць пачатак ад сустрэч СЃР° РЎРєС–Рї'ёўшчынай, захаплення музыкай прыроды: «РҐСѓС‚РєР° Р±СѓРґР·Рµ вечар. Вецер РЅРµ сціхне, С– чуваць Р±СѓРґР·Рµ, СЏРє Р·Р° рэчкаю гавораць С…РІРѕС–...» (апавяданне «РҐРІРѕС– гавораць»).
***
РЈ такой сітуацыі можна было апусціць СЂСѓРєС– С– чакаць хвіліны поўнага зацьмення, аднак СЏРЅР° спрабавала неяк даць рады гэтаму шэраму насланню, ратавацца ад канчатковай страты Р·СЂРѕРєСѓ. «РџР°РµРґР·СЊ РґР° Бушылава С– прывязі святой вады Р· крынічкі», — Сѓ гэтай РїСЂРѕСЃСЊР±Рµ чулася надзея РЅР° цудадзейнае збавенне, С– хоць РЅР° СЏРµ твары ляжаў пазмрачнелы адбітак гаротнай жаночай долі, СЏРЅР° раптам зрабілася ўтрапёнай С– больш жвавай. РЇРЅРѕ С– зразумела: нямоглы чалавек зазвычай мае таемны спадзеў РЅР° раптоўнае выздараўленне. РЇРЅР° рупілася РїСЂР° сваё, РїСЂР° тое, ад чаго, магчыма, залежыць, ці ацалее СЏРµ Р·СЂРѕРє, таму, просячы, казала: «РќР°С‡СЌСЂРїР°Р№ трохлітровік, Р° РјРѕ калі РЅРµ цяжка Р±СѓРґР·Рµ, то яшчэ набяры бутэльку ці РґР·РІРµ, Р±Рѕ СЏ туды РЅРµ выберуся С– аніяк РЅРµ дайду, Р° ты хутка Сћ горад СЃРІРѕР№ назад падасіся, дык запас Р±СЏРґС‹ РЅРµ чыніць. РњРѕ святая вадзіца дапаможа С– прасвятліць, прарве ўваччу гэтую цёмную засланку. Ратуй, Божачка, здымі Р· вачэй шарачак, навісь хмарную, пазбаў РјСЏРЅРµ, грэшную, набрыдзі сляпое-ліхое». Р† СЏРЅР° тройчы наклала РЅР° СЃСЏР±Рµ крыж, шчыра прасіла далей Усявышняга Уладара С– Маці Нябесную аб міласэрнай спагадзе С– паратунку. Яшчэ СЏРЅР° ўвесь час згадвала, што Сћ дзяцінстве мела дужа РґРѕР±СЂС‹ Р·СЂРѕРє: магла ўбачыць Сѓ зацененым лесе самую танюсенькую шыпульку ці заўважыць малюпасенькі баравічок, СЏРєС– ледзь-ледзь пралупіўся РЅР° волю праз РјРѕС…..."






https://orda.of.by/.map/?53.093228,26.998041&m=gm/17,visicom/13,e/13,wig/13

[Валацуга]

Наднёман

[Валацуга]

[Валацуга]

Вусава

[Валацуга]

Васільчыцы

[Валацуга]

Стрынатка

[Валацуга]

Капыль

[Валацуга]

[Валацуга]

Якубавічы. Чорная бяроза.

[Валацуга]

Чыжэвічы

[Валацуга]

Новыя Доктаравічы

[Валацуга]

...РќРѕ РІРёРґСѓ РЅРµ показывал, как жутко Рё РѕРґРёРЅРѕРєРѕ РјРЅРµ РІ этом незнакомом РіРѕСЂРѕРґРµ, РІ чужом, шибко задымленном месте. Сохраняя наигранно-бодрый тон, двинулся СЏ Р·Р° женой своей Рё, выйдя РЅР° небольшую привокзальную площадь, увидел скульптуру Ленина РІ голом скверике, приваленную шапкой свежего, еще РЅРµ закоптившегося снега, сказал, притронувшись Рє РЅРѕРІРѕР№ пилотке: «Р—дравствуйте, Владимир Р�льич, единственный РјРЅРµ здесь знакомый человек!» (Виктор Астафьев, "Весёлый солдат")

[Алексей Тэрро]

[Валацуга]

[Валацуга]