Nikolai
Зарегистрирован: 06.10.2017
Сообщения: 119
|
 Добавлено: 19 Oct 2023, Thu, 0:56 Заголовок сообщения: Былы СЛОНІМ - горад кляштараў: Капліца & Кляштар Сёстраў Жыцьця Марыі (Сёстраў Марыявітак) |
 |
|
Кляштар і капліца Сёстраў Жыцьця Марыі (Сёстраў Марыявітак)
Кангрэгацыя Сёстраў Жыцьця Марыі (Marіae Vіtae), шырока вядомая як Марыявіткі, створаная для апекі над навернутымі зь юдаізму й сіротамі, а таксама для выхаваньня й адукацыі бедных дзяўчат, а таксама для абслугоўваньня хворых, існавала толькі ў Вялікім Княстве Літоўскім і заснаваны ў 1737 у Вільні кс. Юзафам Стэфанам Турчыновічам, зацьверджаная ў 1746 г. віленскім біскупам Міхалам Зянковічам, а ў 1752 г. папам Бенедыктам з сумы, укладзенай на маёмасьць Шукановічы, якая належала яго брату, падкаморыю слуцкаму Ігнацыю Даманскаму. У 1756 г. яна атрымала ад маршалка слонімскага Казіміра Валовіча 225 рублёў. замацаваны ў маёнтку Парэчэ Казімірам Валовічам, падкаморым слонімскім, а ў 1775 г. легатам 150 руб. завяшчала марыявітанка Марыяна Радзішэўская (пам. 1775), знаходзілася ў маёнтку Томаша Завішы ў Польшчы. На гэтыя сьціплыя сродкі ў 1818 г. жылі чатыры сястры: настаяцельніца Барбара Смаленская, Анастазыя Какоўская, Ізабэла Пятроўская й Кацярына Струтыньская, а таксама двое сірот-неафітаў. У пансіёне, якім кіравалі сёстры, было 8 сьвецкіх жанчын, якім сястра Катажына Струтыньска давала ўрокі рэлігіі, пісьма, чытаньня й арытмэтыкі. У 1821 г. пад кіраўніцтвам Барбары Каралкоўны кангрэгацыя налічвала 4 чалавекі, столькі ж сірот на ўтрыманьні манастыра й 10 выхаванцаў інтэрната.
У 1828 г. інспэктар падкрэсьліваў заслугі манашак марыявітак у выхаваньні бедных дзяўчат, адначасова згадваючы беднасьць манастыра. У 1840 г. колькасьць сёстраў павялічылася да шасьці: гэта была настаяцельніца Ружа Гурская, сёстры: Агата Гурская, Юлія Алізаровічаўна, Гелена Струмілаўна, Ізабэла Вашклевічаўна, Алозіза Загорская й Магдалена Зарэмбянка”, у 1850 г. іх было сем. Гэта была апошнігод існаваньня ўстановы, якая была распушчана загадам маскальскіх улад.28 жніўня 1850 г. сем сёстраў зь ліквідаванага манастыра дасягнулі віленскага кляштара пры касьцёле сьвятога Стэфана. Былы кляштарны корпус перадалі гораду, а ў в у 1854 г. ён быў адрамантаваны пад вайсковыя казармы слонімскімі яўрэйскімі будаўнічымі прадпрымальнікамі Вельвел Дважэцкі й Шымель Скідзельскі, у 1864-1865 г. перабудаваны пад палявы шпіталь 3- й артылерыйскай брыгады, гэтыя працы праводзіліся па кошце каштарыс падрыхтаваны слонімскім павятовым архітэктарам Мікалаем Ільічом Тыхвінскім, зроблены Хаімам Палонскім і Шымелем Скідзельскім пад кіраўніцтвам архітэктара Вейдэнбаўма, памочніка губернскага архітэктара.У час 1- й сусьветнай вайны ў будынку з 1915 г. разьмяшчаліся лазьня й пральня Чырвонага Крыжа., а ў 1922 г. перайшоў ва ўласнасьць воласьці Ў 1925 г. рашэньнем акруговага суда ў Гародні былі адхілены намаганьні Віленскай курыі вярнуць будынак, які ўтрымліваўся й рамантаваўся за кошт горада. Да 1939 г. тут разьмяшчалася Сумесная дзяржаўная няпоўная сярэдняя школа імя Тадэвуша Касьцюшка. Сядзіба сёстраў марыявітак знаходзілася ў Замосьці, каля касьцёла св. Андрэя, пасьля пн. боку Віленскага тракту. Невялікі драўляны манастыр в. 1804 г., апісаны як стары й няякасны, каля 1818 г. заменены даволі вялікім (25 х 8 м), драўляным аднапавярховым будынкам, крытым гонтай, абгароджаным драўляным частаколам. Астатнюю частку прасторнага ўчастка займаў агарод. На захадзе у палове будынка разьмяшчаліся невялікая капліца й трапэзная, салон і 5 сёстраўскіх пакояў, а ў другой палове, прызначанай для збораў, — 5 пакояў і гардэробная. Капліца з уваходам з манастырскага калідора звонку вылучалася надпісам «Малітоўны дом» наверсе, мела тры вокны й жалезны крыж на даху, знутры была атынкавана.
У сьціплым альтары знаходзіўся драўляны крыж з латуневай страсьцю, а пад ім выява Панны Марыі зь Дзіцяткам. На сьценах віселі астатнія карціны: св. Яна Хрысьціцеля, св Аўгустын, св Тэкля, Найсв Маці Божая Ласкавая, св Тройца, Сьвятая Антонія, сьвятога Ануфрый і Маці Божая Балесная, усе карціны. на палатне, таксама малюнкі Крыжовага шляху, 3 карціны пад шклом і папяровыя карціны Маці Божай Жыровіцкай і Хрыста ў цярновым вянку. Астатняе абсталяваньне ўключала сярэбраны келіх, пазалочаную скрынку, алавяныя ампулы й 6 падсьвечнікаў (4 алавяныя й 2 меншыя латуневыя) і сярэбраны вотыў з надпісам: «ДОМ МАЛІТВЫ | пабудавана ў 1818 г. | за лідэрства | Барбары Смаленскай», з наступнымі асаблівасьцямі: зарэгістраваная MW у прамавугольніку й нумар узору 12 (цяпер у былым касьцёле сёстраў бернардынак, гл. у гэтым томе, с. 102)
***
Кляштар і капліца Сёстраў Жыцьця Марыі (Сёстраў Марыявітак)
Кангрэгацыя Сёстраў Жыцьця Марыі (Marіae Vіtae), шырока вядомая як Марыявіткі, створаная для апекі над навернутымі зь юдаізму й сіротамі, а таксама для выхаваньня й адукацыі бедных дзяўчат, а таксама для абслугоўваньня хворых, існавала толькі ў Вялікім Княстве Літоўскім і заснаваны ў 1737 у Вільні кс. Юзафам Стэфанам Турчыновічам, зацьверджаная ў 1746 г. віленскім біскупам Міхалам Зянковічам, а ў 1752 г. папам Бенедыктам з сумы, укладзенай на маёмасьць Шукановічы, якая належала яго брату, падкаморыю слуцкаму Ігнацыю Даманскаму. У 1756 г. яна атрымала ад маршалка слонімскага Казіміра Валовіча 225 рублёў. замацаваны ў маёнтку Парэчэ Казімірам Валовічам, падкаморым слонімскім, а ў 1775 г. легатам 150 руб. завяшчала марыявітанка Марыяна Радзішэўская (пам. 1775), знаходзілася ў маёнтку Томаша Завішы ў Польшчы. На гэтыя сьціплыя сродкі ў 1818 г. жылі чатыры сястры: настаяцельніца Барбара Смаленская, Анастазыя Какоўская, Ізабэла Пятроўская й Кацярына Струтыньская, а таксама двое сірот-неафітаў. У пансіёне, якім кіравалі сёстры, было 8 сьвецкіх жанчын, якім сястра Катажына Струтыньска давала ўрокі рэлігіі, пісьма, чытаньня й арытмэтыкі. У 1821 г. пад кіраўніцтвам Барбары Каралкоўны кангрэгацыя налічвала 4 чалавекі, столькі ж сірот на ўтрыманьні манастыра й 10 выхаванцаў інтэрната.
У 1828 г. інспэктар падкрэсьліваў заслугі манашак марыявітак у выхаваньні бедных дзяўчат, адначасова згадваючы беднасьць манастыра. У 1840 г. колькасьць сёстраў павялічылася да шасьці: гэта была настаяцельніца Ружа Гурская, сёстры: Агата Гурская, Юлія Алізаровічаўна, Гелена Струмілаўна, Ізабэла Вашклевічаўна, Алозіза Загорская й Магдалена Зарэмбянка”, у 1850 г. іх было сем. Гэта была апошнігод існаваньня ўстановы, якая была распушчана загадам маскальскіх улад.28 жніўня 1850 г. сем сёстраў зь ліквідаванага манастыра дасягнулі віленскага кляштара пры касьцёле сьвятога Стэфана. Былы кляштарны корпус перадалі гораду, а ў в у 1854 г. ён быў адрамантаваны пад вайсковыя казармы слонімскімі яўрэйскімі будаўнічымі прадпрымальнікамі Вельвел Дважэцкі й Шымель Скідзельскі, у 1864-1865 г. перабудаваны пад палявы шпіталь 3- й артылерыйскай брыгады, гэтыя працы праводзіліся па кошце каштарыс падрыхтаваны слонімскім павятовым архітэктарам Мікалаем Ільічом Тыхвінскім, зроблены Хаімам Палонскім і Шымелем Скідзельскім пад кіраўніцтвам архітэктара Вейдэнбаўма, памочніка губернскага архітэктара.У час 1- й сусьветнай вайны ў будынку з 1915 г. разьмяшчаліся лазьня й пральня Чырвонага Крыжа., а ў 1922 г. перайшоў ва ўласнасьць воласьці Ў 1925 г. рашэньнем акруговага суда ў Гародні былі адхілены намаганьні Віленскай курыі вярнуць будынак, які ўтрымліваўся й рамантаваўся за кошт горада. Да 1939 г. тут разьмяшчалася Сумесная дзяржаўная няпоўная сярэдняя школа імя Тадэвуша Касьцюшка. Сядзіба сёстраў марыявітак знаходзілася ў Замосьці, каля касьцёла св. Андрэя, пасьля пн. боку Віленскага тракту. Невялікі драўляны манастыр в. 1804 г., апісаны як стары й няякасны, каля 1818 г. заменены даволі вялікім (25 х 8 м), драўляным аднапавярховым будынкам, крытым гонтай, абгароджаным драўляным частаколам. Астатнюю частку прасторнага ўчастка займаў агарод. На захадзе у палове будынка разьмяшчаліся невялікая капліца й трапэзная, салон і 5 сёстраўскіх пакояў, а ў другой палове, прызначанай для збораў, — 5 пакояў і гардэробная. Капліца з уваходам з манастырскага калідора звонку вылучалася надпісам «Малітоўны дом» наверсе, мела тры вокны й жалезны крыж на даху, знутры была атынкавана.
У сьціплым альтары знаходзіўся драўляны крыж з латуневай страсьцю, а пад ім выява Панны Марыі зь Дзіцяткам. На сьценах віселі астатнія карціны: св. Яна Хрысьціцеля, св Аўгустын, св Тэкля, Найсв Маці Божая Ласкавая, св Тройца, Сьвятая Антонія, сьвятога Ануфрый і Маці Божая Балесная, усе карціны. на палатне, таксама малюнкі Крыжовага шляху, 3 карціны пад шклом і папяровыя карціны Маці Божай Жыровіцкай і Хрыста ў цярновым вянку. Астатняе абсталяваньне ўключала сярэбраны келіх, пазалочаную скрынку, алавяныя ампулы й 6 падсьвечнікаў (4 алавяныя й 2 меншыя латуневыя) і сярэбраны вотыў з надпісам: «ДОМ МАЛІТВЫ | пабудавана ў 1818 г. | за лідэрства | Барбары Смаленскай», з наступнымі асаблівасьцямі: зарэгістраваная MW у прамавугольніку й нумар узору 12 (цяпер у былым касьцёле сёстраў бернардынак, гл. у гэтым томе, с. 102)
Крыніца: Koścіoły і klasztory rzymskokatolіckіe dawnego województwa nowogródzkіego / redakcja naukowa: Marіa Kałamajska-Saeed. T. 3 : Mіasto Słonіm. — 2013. — 218 с., [160] л. іл. /старонка 154-156 /
.jpg) увеличить до 1200x750 |
|
FAQ
Поиск
Пользователи
Группы
Регистрация
Профиль
Войти и проверить личные сообщения
Вход
.jpg)
