Список форумов Форум сайта «Глобус Беларуси» Форум сайта «Глобус Беларуси»
Основной проект — “Глобус Беларуси
 
 FAQFAQ   ПоискПоиск   ПользователиПользователи   ГруппыГруппы   РегистрацияРегистрация 
 ПрофильПрофиль   Войти и проверить личные сообщенияВойти и проверить личные сообщения   ВходВход 

Польскія памежныя збудаванні (фарміраванні) 1920-1930-х гадоў
На страницу Пред.  1, 2, 3, 4  След.
 
Начать новую тему   Ответить на тему    Список форумов Форум сайта «Глобус Беларуси» -> Путешествия -> Фортификация и военная история -> Военная история
Предыдущая тема :: Следующая тема  
Автор Сообщение
vitalis



Зарегистрирован: 22.05.2009
Сообщения: 675

СообщениеДобавлено: 26 Nov 2010, Fri, 23:44    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

совсем рядышком остатки окопов...

авось это было нечто вроде ближнего полигона...


009.jpg
50.95 KB,   просмотрено: 24110 раз(а)

008.jpg
48.97 KB,   просмотрено: 24110 раз(а)

007.jpg
51.28 KB,   просмотрено: 24110 раз(а)

006.jpg
57.27 KB,   просмотрено: 24110 раз(а)
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение
fortressby



Зарегистрирован: 04.01.2009
Сообщения: 1065

СообщениеДобавлено: 27 Nov 2010, Sat, 0:28    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

vitalis писал(а):
сей вал имеет высоту около 3-3,5 метров...
длину определить трудно, но никак не меньше 200 метров...
с одной стороны он ещё и делает несколько изгибов под углом 90 градусов...

интересно, для каких целей использовался этот вал...



Я думаю что это стрельбище.

А там где окопы - наверноее действительно нечто вроде тренировочного полигона.

А по постройкам нашлись еще какие нибудь остатки?
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение Посетить сайт автора
vitalis



Зарегистрирован: 22.05.2009
Сообщения: 675

СообщениеДобавлено: 27 Nov 2010, Sat, 9:27    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

сейчас искать эти остатки самое время...
лес сбросил листву...
местное спк поля перепахало...
а ходить по посевам в мае было чревато попаданием на "старшыню"! :)
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение
vitalis



Зарегистрирован: 22.05.2009
Сообщения: 675

СообщениеДобавлено: 10 May 2011, Tue, 10:39    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой


как грится респект и уважуха гугл мапс за обновления...
благодоря им, многое сразу стало виднее! :)
бут свободное время полазимс! :)
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение
bykov



Зарегистрирован: 18.02.2009
Сообщения: 1558
Откуда: Беларусь, Верхнедвинск

СообщениеДобавлено: 04 Jun 2011, Sat, 9:34    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

Аддзелы Корпуса аховы памежжа ў Івянцы ў 1924―1939 гадах. — Беласток: Беларускае гістарычнае таварыства; Вільня: Інстытут беларусістыкі, 2011. — 142 с.

Аддаваная ў рукі беларускага чытача кніга насамрэч не з’яўляецца толькі гісторыяй нейкага польскага гарнізону на польска-савецкай мяжы ў міжваенны перыяд. Яна фрагмент гісторыі Івянеччыны, старонкі як прыгожай, так і насычанай багатай гісторыяй. Гэта аповед аб свеце, які хоць і не ідэальны, але абуджае сёння ў нас сантыменты і сімпатыю. Аб свеце, у якім было хіба больш, чым сёння, правілаў, вартасцяў і Бога. Пры гэтым кніга не ёсць аповедам аб вялікай палітыцы, вялікіх бітвах, ці, нарэшце, аб вялікіх падзеях.

Гэта аповесць аб малым мястэчку і яго пушчанскіх ваколіцах. А таксама аб людзях, тых, каму выпала тут жыць, служыць і працаваць. Людзях са старых фотаздымкаў, апранутых у новую афіцэрскую форму, гарнітуры і плашчы — нямодную ўжо адзежу. Аб свеце, які адышоў беззваротна.

Томаш Главінскі, з прадмовы да беларускага чытача

ЗМЕСТ
Прадмова да беларускага чытача
Замест уводзінаў
Утварэнне Корпуса памежнай аховы
Івянец і Налібоцкая пушча
Арганізацыя і структура 6-га батальёна і 2-га эскадрона КПА ў Івянцы
Камандзіры гарнізона КПА “Івянец”
Колеры і зброя аддзелаў КПА “Івянец”
Жандармерыя і разведка КПА “Івянец”
Гарнізон КПА “Івянец”: умовы жыцця і службы
Служба ў гарнізоне і на заставах КПА
Гарнізон КПА “Івянец” у жыцці мястэчка і рэгіёна
Спорт у жыцці гарнізона КПА “Івянец”
Нацыянальныя, дзяржаўныя і рэлігійныя святы ў Івянцы
Мабілізацыя і ўтварэнне двух батальёнаў КПА “Івянец”
У абароне Львова — ваенныя лёсы батальёна КПА “Івянец” (3/207 рэзервовага пяхотнага палка)
Абаронца мяжы — батальён КПА “Івянец”
Заключэнне
Бібліяграфія
Паказнік імёнаў

ПРАДМОВА ДА БЕЛАРУСКАГА ЧЫТАЧА

Невядомым пайменна жаўнерам Корпусу аховы памежжы, якія ад ранку 17 верасня 1939 года на Івянеччыне баранілі сваю Бацькаўшчыну, пакладаючыся толькі на саміх сябе.

Ніжняя Сілезія, дзе я нарадзіўся і дзе жыву, калісьці была нямецкай. Разуменне гэтага не адмяняе яго сённяшняй прыналежнасці да Польшчы. Раней Сілезія была аўстрыйскай, чэшскай і польскай, на нейкі перыяд нават французскай і шведскай. Тут жылі, а часта і дагэтуль жывуць, апрача палякаў, немцаў, аўстрыйцаў і чэхаў габрэі, лужыцкія сербы, грэкі, украінцы і лемкі. Каталікі, пратэстанты, іудзеі і праваслаўныя. Гэты рэгіён меў складаную, часта драматычную, але прыгожую і цікавую гісторыю.

Пазнаем яе цалкам толькі зараз, калі ў Польшчы абрынуўся камуністычны рэжым, а свабода прынесла людзям таксама і свабодны погляд на мінуўшчыну. Не падзяляем ужо той мінуўшчыны на “нашу” — польскую, і “чужую”, а значыць горшую, як ад нас патрабавалі ў часы ПНР. Уся яна ёсць мінуўшчынай таго месца на зямлі, на якім нам выпала жыць — нашай малой Айчынай. І таму з’яўляецца “нашай”, хоць і не заўсёды без увагі на польскі камуністычны слоган “тут камяні гавораць па-польску”. Не прыйшло гэта, аднак, проста і хутка. Не прыйшло таксама бесперашкодна. Зрэшты, заўсёды будуць такія, для каго, напрыклад, нямецкая частка гісторыі нашай зямлі з’яўляецца варожай.

Тыя, якія ў спробах яе зразумення бачаць толькі пагрозу нашай ідэнтычнасці, правоў на гэтую зямлю, альбо ўвогуле польскіх дзяржаўных інтарэсаў. На шчасце, такіх людзей усё менш, таксама як рэліктаў мінулай, камуністычнай рэчаіснасці…

У гэтым сэнсе гісторыя Заходняй Беларусі падобная да гісторыі маёй Ніжняй Сілезіі. Землі рускіх княстваў, далучаных да ВКЛ, на працягу стагоддзяў насялялі людзі рознай веры, мовы і нацыянальнасці. Беларусы, літоўцы, палякі, габрэі, караімы, татары, немцы і рускія. Гэтыя землі змянялі дзяржаўную і адміністрацыйную прыналежнасць, тут будаваліся дамы, касцёлы і школы, часта іх разбуралі і нішчылі. Аднак толькі пасля прыходу савецкай улады значная частка гэтай мінуўшчыны была прызнаная няправільнай, а тым самым прыгаворана на забыццё і неіснаванне. Такі самы, хоць і страшнейшы, чым у Польшчы, рэжым рупіўся аб тым, каб усё, у тым ліку і мінуўшчыну, дзялілі на “сваю” і “варожую”, каб нават чалавечую памяць падпарадкаваць свайму ладу. На жаль, у Беларусі 2010 года такая практыка застаецца даміноўнаю.

Тэматыка былых усходніх крэсаў, у тым ліку земляў сучаснай Заходняй Беларусі, была ў камуністычнай Польшчы пад асаблівай забаронай. У імя фальшывай дружбы з “вялікім братам” з Масквы аб гэтым нельга было пісаць і публічна гаварыць. Мільёнам палякаў, якія вярнуліся ў ПНР пасля 1945 года з даваеннай усходняй часткі польскай дзяржавы, забаранілі нават выяўляць сантыменты да старонкі, дзе яны нарадзіліся.

Таму аб Вільні, Гародні, альбо Львове гаварылі толькі прыватна, у найцяснейшым коле. Гаварылі настальгічна, як аб краі мінулай маладосці — ва ўспамінах заўсёды прыгожым, хоць і па-здрадніцку адрэзаным.

Толькі 1989 год і крах камуністычнага рэжыму у Польшчы прынёс змены ў гэтым стаўленні, пры гэтым паказаўшы, што сантымент да былых польскіх крэсаў зусім не павінен азначаць непрыхільнасць да народаў, якія там жывуць. Зусім наадварот, не заўсёды свядома, а хутчэй інтуітыўна, большасць палякаў з энтузіязмам успрымала навіны аб распадзе савецкай “імперыі зла” і свабодзе, што пастукала ў дзверы нашых усходніх суседзяў. Мы жадалі і жадаем ім толькі найлепшага. На жаль, не заўсёды гэтая свабода змагла прыжыцца ў іх краінах, як дагэтуль сведчыць прыклад Беларусі.

Не заўсёды, як сёння сведчыць прыклад Беларусі і Літвы, яна азначала свабоду для тамтэйшых польскіх меншасцяў, якія на розныя спосабы паддаваліся пераследу толькі дзякуючы свайму нацыянальнаму паходжанню.

Пасля 1989 года польскі кніжны рынак запоўнілі выданні, прысвечаныя гісторыі даўнейшых польскіх усходніх крэсаў. Спачатку гэта былі найперш успаміны, што гадамі пісаліся ў стол, без надзеі на іх публікацыю. Потым прыйшоў час на навуковыя манаграфіі, публікацыі крыніц і іх аналізу. На сёння тэматыка былых крэсаў стала звычайнай, хоць хутчэй варта было б сказаць, што яна проста заняла адпаведнае ёй месца. Трохі пацяснілі яго іншыя тэмы з бурлівай польскай гісторыі. Трохі ўплывае на гэта таксама той факт, што ўсё менш людзей памятае аб землях за Бугам і Нёманам, як аб краі сваёй маладосці. Час аддаляе ад нас даваенную гісторыю...

Аддаваная ў рукі беларускага чытача кніга насамрэч не з’яўляецца толькі гісторыяй нейкага польскага гарнізону на польска-савецкай мяжы ў міжваенны перыяд. Яна з’яўляецца фрагментам гісторыі Івянеччыны, старонкі як прыгожай, так і насычанай багатай гісторыяй. Гэта аповед аб свеце, які хоць і не ідэальны, алё абуджае сёння ў нас сантыменты і сімпатыю. Аб свеце, у якім было хіба больш, чым сёння, правілаў, вартасцяў і Бога. Пры гэтым гэтая кніга не ёсць аповедам аб вялікай палітыцы, вялікіх бітвах, ці, нарэшце, аб вялікіх падзеях.

Гэта аповесць аб малым мястэчку і яго пушчанскіх ваколіцах. А таксама аб людзях, тых, каму выпала тут жыць, служыць і працаваць. Людзях са старых фотаздымкаў, апранутых у новую афіцэрскую форму, гарнітуры і плашчы — нямодную ўжо адзежу. Аб свеце, які адышоў беззваротна.

Гарнізоны Корпуса аховы памежжа, хоць і мелі сваёй асноўнай задачай пастаянную ахову мяжы, якая ўвесь час парушалася падрыхтаванымі ў Савецкім Саюзе і засыланымі адтуль дыверсантамі і бандытамі, хутка ўраслі ў мясцовы краявід, стаўшы яго часткай. Не маглі не ўплываць на жыццё мясцовага насельніцтва, а ў замен яны набывалі новы досвед ад яго. Так яны станавіліся часткай гэтых зямель.

Аддзелы КАП сваёй памежнай службай, асветніцкай, спартыўнай, гаспадарчай і прапагандысцкай дзейнасцю рэалізоўвалі палітыку польскай даваеннай дзяржавы. Гэта палітыка супярэчыла беларускім нацыянальным памкненням, але варта падкрэсліць, што не Польшча знішчыла беларускую дзяржаўнасць, абвешчаную ў 1918 годзе. Можна шмат у чым ганіць гэтую перадваенную палітыку, хоць ацаніць яе цалкам можна толькі супаставіўшы з падзеямі, што адбываліся на гэтых землях пасля 17 верасня 1939 года. Толькі тады стала зразумелым, што так званая польская ўлада для большасці насельніцтва азначала хоць і сціплае, але бяспечнае штодзённае жыццё, з шанаваннем асноўных вартасцяў — асабістай свабоды, права на ўласнасць, альбо свабоды веравызнання.

Магчыма, дзякуючы гэтаму свет, што існаваў да верасня 1939 г. у камуністычнай рэчаіснасці быў прысуджаны на такое усёабсяжнае забыццё. Нават дрэвы, што былі пасаджаныя рукамі польскіх жаўнераў, былі ссечаныя, каб не нагадвалі аб іх. Усе рэжымы маніпулююць гісторыяй, лічачы гэта не толькі сваёй прэрагатывай, але і абавязкам. Мінуўшчына ў іх разуменні павінна толькі абгрунтаваць сучаснасць, дапамагчы ў барацьбе за розумы і думкі падданых. У розных “-ізмах” няма месца для гістарычнай праўды і аб’ектыўнасці. Яны — адны з ахвяр сацыяльнай інжынерыі. Таму ўзровень фальсіфікацыі гісторыі ёсць адным з галоўных індыкатараў несвабоды ў грамадстве.

Няма гісторыі адзінай і бясспрэчнай. Палякі пераканаліся ў гэтым пасля аднаўлення незалежнасці ў 1989 годзе. Але праўдзівая і свабодная ад прыслужніцтва гісторыя не ведае забароненых тэм і наперад вядомых праўдаў. Гэта навука, азначыць, яна развіваецца толькі ў дыскусіі.

Я ўдзячны беларускаму выдаўцу, што сваёй ініцыятывай адкрыў для мяне шлях да беларускага чытача. Для мяне асабіста што над спрэчкамі і адрозненнямі могуць уздымацца важныя рэчы. У гэтым выпадку не толькі супольная шматвекавая мінуўшчына, аб якой і сёння сведчыць блізкасць нашых моваў, але таксама жаданне дайсці да праўды. Той праўды, якую так старанна і ў Польшчы і ў Беларусі хавалі дзесяцігоддзямі камуністычныя ўлады.

Паляк глядзіць на гісторыю земляў, якія некалі ўваходзілі ў склад Вялікага Княства Літоўскага, іначай, чым беларус. Аднак гэта не азначае, што нехта з іх мае ілжывы вобраз гісторыі тых тэрыторый. Для паляка Івянеччына, гэта даўняя частка Польшчы, краіны яго продкаў, дзе так шмат яшчэ нагадвае аб той Польшчы і дзе так шмат яшчэ палякаў жыве. Для беларуса Івянец, гэта беларускае мястэчка, частка яго Бацькаўчыны, мінулае якой яшчэ так выразна ўплывае на сучаснасць.

Добра, калі нацыянальныя пачуцці адрозніваюць, але не падзяляюць. Калі яны не аддаляюць нас ад іншых, а дазваляе іх лепш зразумець. Спадзяюся, што беларускі чытач ласкава прыме гэтую кнігу — з сімпатыяй, добразычлівасцю і цікавасцю. Пры яе стварэнні не існавала ніякіх іншых мэтаў, апрача вяртання з забыцця свету, які быў выкраслены з нашай гісторыі. А магчыма, што яе прачытанне палегчыць той факт, што яна апавядае аб фрагменце гісторыі яго краіны, якая была і маёй. Нішто мне болей не нагадвае аб тым, што абодва нашы народы мелі адну маці — Рэч Паспалітую — так яскрава, як факт, што мой бацька нарадзіўся над хуткімі хвалямі Ясельды, непадалёк ад Берасця — горада Уніі.




http://knihi.by/knihi/hlavinski-tomas-zabyty-harnizon
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение Отправить e-mail
vitalis



Зарегистрирован: 22.05.2009
Сообщения: 675

СообщениеДобавлено: 05 Jun 2011, Sun, 17:22    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

Цитата:
але варта падкрэсліць, што не Польшча знішчыла беларускую дзяржаўнасць, абвешчаную ў 1918 годзе

ужо неяк не па сабе...
а Рыжскі мірны дагавор хто падпісваў?! тут варта дабавіць: "...што не адна Польшча, а і..."

але, кніжку можа набудзем і прачытаем!
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение
аха



Зарегистрирован: 15.11.2010
Сообщения: 497
Откуда: МИНСК

СообщениеДобавлено: 05 Jun 2011, Sun, 22:55    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

думаю, по теме
д.турковщина воложинский р-н польская погранзастава.


построена в 1937, с 1947 по середину 80-х семилетка, в 90-х местный бизнесмен пытался открыть какое-то производство, сейчас разбирают по кирпичам (местный мужик лет за 50 сказал, что эти кирпичи привозили обернутыми в бумагу ).







напротив фундамент с остатками крыльца. вроде был бревенчатый сруб но построен при советах, или поляками точно не помнят

к заставе ведет аллея, засаженная елями. сейчас густо заросла подлеском, поэтому на фото плохо вышла




две ели засохли



при ближайшем рассмотрении видно, что засохли не сами по себе, а с людской(ублюдской) помощью




и последнее. бабульки на завалинке сказали, что расположенная рядом гора называется французской, так как "сильно их там их много поубивали"
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение
vitalis



Зарегистрирован: 22.05.2009
Сообщения: 675

СообщениеДобавлено: 05 Jun 2011, Sun, 23:02    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

Цитата:
что расположенная рядом гора называется французской

не дзіва...
ці то шведы, ці то французы...
большасць з такіх курганоў наймашт больш старажытнага ўзросту!
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение
Komissarov VL



Зарегистрирован: 02.02.2011
Сообщения: 1725
Откуда: Полоцк

СообщениеДобавлено: 15 Jun 2011, Wed, 20:37    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

Древние курганы балтов, кривичей еще 1-го тысячелетия н.э. наши соотечественники так часто называют могила французов, свои корни не знают и даже не пытаются в книжку заглянуть - поинтересоваться.
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение Отправить e-mail
Victogan



Зарегистрирован: 07.10.2008
Сообщения: 121
Откуда: Барановичи

СообщениеДобавлено: 19 Oct 2011, Wed, 0:07    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

Побывал в Людвиково. Весьма любопытное место. Сделал несколько фоток
Фундамент казармы




Штаб




















Что-то непонятное


Весь отчёт здесь
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение Посетить сайт автора
vitalis



Зарегистрирован: 22.05.2009
Сообщения: 675

СообщениеДобавлено: 19 Oct 2011, Wed, 8:05    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

Цитата:
Что-то непонятное

Victogan, остов водокачки

у самого руки никак не доходили фото сюда выложить.
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение
Victogan



Зарегистрирован: 07.10.2008
Сообщения: 121
Откуда: Барановичи

СообщениеДобавлено: 19 Oct 2011, Wed, 9:15    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

Спасибо, понятно
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение Посетить сайт автора
Алексей Тэрро

Почётный
маньяк
«Глобуса
Беларуси»
и Балтии



Зарегистрирован: 06.10.2008
Сообщения: 1039
Откуда: Минск

СообщениеДобавлено: 19 Oct 2011, Wed, 11:10    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

Вот тут есть фото казарм в Людвиково:
http://victogan.livejournal.com/296435.html#cutid1
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение Отправить e-mail Посетить сайт автора
Андрей Щелкунов



Зарегистрирован: 30.12.2008
Сообщения: 1486
Откуда: Витебск

СообщениеДобавлено: 19 Oct 2011, Wed, 11:16    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

Алексей Тэрро

Victogan их уже выше продемонстрировал :)
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение Посетить сайт автора
Victogan



Зарегистрирован: 07.10.2008
Сообщения: 121
Откуда: Барановичи

СообщениеДобавлено: 19 Oct 2011, Wed, 18:49    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

Лёша видать ссылку-то под фотками и не заметил :)
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение Посетить сайт автора
Показать сообщения:   
Начать новую тему   Ответить на тему    Список форумов Форум сайта «Глобус Беларуси» -> Путешествия -> Фортификация и военная история -> Военная история Часовой пояс: GMT + 3
На страницу Пред.  1, 2, 3, 4  След.
Страница 3 из 4

 
Перейти:  
Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете голосовать в опросах
Вы не можете вкладывать файлы
Вы можете скачивать файлы