Список форумов Форум сайта «Глобус Беларуси» Форум сайта «Глобус Беларуси»
Основной проект — “Глобус Беларуси
 
 FAQFAQ   ПоискПоиск   ПользователиПользователи   ГруппыГруппы   РегистрацияРегистрация 
 ПрофильПрофиль   Войти и проверить личные сообщенияВойти и проверить личные сообщения   ВходВход 

Па шляху да Амстэрдаму. (Берлін - Амстэрдам - ...)

 
Начать новую тему   Ответить на тему    Список форумов Форум сайта «Глобус Беларуси» -> Путешествия -> Путешествия за границей
Предыдущая тема :: Следующая тема  
Автор Сообщение
alexBel



Зарегистрирован: 01.02.2011
Сообщения: 800
Откуда: Могилев

СообщениеДобавлено: 11 Jun 2017, Sun, 20:15    Заголовок сообщения: Па шляху да Амстэрдаму. (Берлін - Амстэрдам - ...) Ответить с цитатой

Частка I. Пра Берлін.

Ранняй вясной гэтага года мне выпала з'ездзіць у Амстэрдам і па дарозе туды, а таксама назад, трапіць яшчэ ў некалькі гарадоў. Першым на маім шляху быў Берлін.



Калі мы ўехалі ў горад, надвор'е было вельмі непрыемным - церусіў дробны і агідны дождж. Прыгарады Берліна, праз якія мы прабіраліся, выглядалі аднастайна панура i нудна, як і ў любым іншым буйным горадзе. Некаторы час мы курсіравалі і разглядалі ў вокны аўтобуса ў асноўным шэранькія несамавітыя будынкі - былы ўсходні Берлін.
Потым выехалі на Мюленштрасе і павольна пакаціліся ўздоўж East Side Gallery - мастацкай галерэі пад адкрытым небам, прысвечанай падзенню Берлінскай сцяны і нанесеная уласна на яе ж.

Для пераважнай большасці насельніцтва нашых краёў у тыя далёкія часы Берлінская сцяна была чымсьці не зусім зразумелым, але па чутках за ёй было багацце і якасныя тавары. Афіцыйная прапаганда СССР вяшчала нешта пра «загніваючы захад», але каб паспрабаваць зразумець і прачуць, чым апынулася сцяна для берлінцаў, уявіце:
Вы прачынаецеся раніцай, адпраўляецеся на працу, а пасярод горада стаіць трохмятровы бетонны плот пад аховай узброеных, гатовых адкрыць агонь на паражэньне, жаўнераў. А на тым канцы горада жывуць вашыя бацькі, лепшыя сябры, можа быць нават нявеста... Але кавалак вашай асабістай свабоду руху і магчымасць зносін з блізкімі ў вас адабралі пад пагрозай стрэлу ў спіну, і забаранілі... На 28 гадоў.
З 1961 года сцяна надзейна абараняла грамадзян ГДР ад магчымасці ўцёкаў. У верасні 1989 сацыялістычная Венгрыя адкрыла мяжу з Аўстрыяй і тысячы ўсходніх берлінцаў накіраваліся ў заходнюю частку горада праездам праз Венгрыю і Аўстрыю - сцяна страціла сваё значэнне і 9 лістапада пад націскам сабраных натоўпаў народа, сцяна «пала».
З усходняга боку да «антыфашысцкага абарончага валу» нельга было набліжацца і на 50 метраў, але з захаду «ганебную сцяну» размалёўвалі графіці і паступова яна ператваралася ў велізарны арт-аб'ект народнага абурэння. Пасля падзення сцяны, яе вялікая частка была дэмантаваная, але гэты ўчастак быў пакінуты і пазней пераўтвораны ў галерэю пад адкрытым небам.


З-за шкла аўтобуса мне ўдалося сфатаграфаваць, напэўна, самае знакамітае графіці сцяны пад назвай «Господи! помоги мне выжить среди этой смертной любви»працы мастака Д.У. Врубеля.



За час існавання сцяны пры спробе яе пераадолення па розных падліках загінула ад 200 да 1300 чалавек, але не толькі гэтыя ахвяры ГДР падштурхнулі мастака. Ва ўсходняй Германіі дзейнічала служба «Штазі» - аналаг савецкага КДБ, якая сваімі вытанчанымі метадамі псіхалагічнага ціску даводзіла людзей да страты розуму. Штазі, у часы існавання, лічылася самай эфектыўнай службай дзяржбяспекі - шчыльнасць агентурнай сеткі і таемных даносчыкаў была настолькі вялікая, што практычна ні адзін аспект жыцця кожнага грамадзяніна ГДР не заставаўся незаўважаным - на кожнага была «свая тэчка».

Пакатаўшыся па горадзе яшчэ крыху, мы выйшлі на Александэрплац. Першае, што кідаецца тут у вочы - берлінская тэлевежа. Калі я ўпершыню даведаўся пра яе, меркаваў, што вежа была пабудавана ў 90-я - настолькі яна выглядала сучаснай і якое ж было маё здзіўленне, што гэта збудаванне было адкрыта ў 1969!


Берлінская тэлевежа, на маю думку і цяпер выглядае вельмі футурыстычна.

Вежа ўзводзілася пры ГДР і я не выключаю, што гэтая будоўля ўзгаднялася з Масквой, бо нездарма яна па вышыні толькі чацвёртая ў Еўропе, як раз пасля СССР-аўскіх Астанкінскай, Кіеўскай і Рыжскай. Але нягледзячы на гэта вежа стала адной з славутасцяў Берліна і замацавалася на сімвалічных сілуэтах горада. Кур'ёз гэтага будынка яшчэ складаецца ў тым, што пры яркім сонцы на шары з'яўляецца водбліск ў форме 4-канцавога крыжа, які ў народзе празвалі "помста таты". Па чутках, калі гэта заўважылі, было ўжо занадта позна нешта мяняць і галоўнага архітэктара выклікалі на допыт, але ён змог апраўдацца, заявіўшы: "Хіба гэта крыж? Гэта плюс сацыялізму! ".

Злева ад вежы на Александэрплац захавалася Марыенкірха - адзін з самых старажытных храмаў Берліна. Упершыню яна згадваецца ў XIII стагоддзі і за час свайго існавання некалькі разоў перабудоўвалася, у сувязі з чым цяпер не лёгка яе дакладна датаваць.



Справа ад тэлевежы за дрэвамі хаваецца "Чырвоная ратуша" - будынак быў адноўлены ў 1951-1958 гг. па вобразу тутэйшай ратушы XIX стагоддзя.


Ратуша і Марыенкірха - цяпер адзіны напамін пра гістарычны цэнтр Берліна са старадаўняй забудовай, які знаходзіўся на гэтым месцы да вайны.

Потым мы накіраваліся на "Музейны востраў" - месца засяроджвання берлінскіх музеяў. Экскурсія ў залах у нас нажаль не была прадугледжана і абмежаваўшыся вонкавым аглядам будынка старой нацыянальнай галерэі...



...засняў каланаду перад ёй...



...і берлінскі кафедральны сабор з тылу...



...мы накіраваліся да да самага славутага на прасторах былога СССР будынка Берліна.



Для нас у сувязі з вядомымі падзеямі Рэйхстаг мае вельмі сімвалічнае значэнне, але іронія ў тым, што для нацыстаў ён роўным лікам не значыў ні-чо-га, ну ці амаль нічога, а штабам ураду «трэцяга рэйха» быў будынак новай рэйхсканцылярыі.

Справа ў тым, што Рэйхстаг быў пабудаваны ў канцы XIX стагоддзя для пасяджэнняў парламента Германскай імперыі (дарэчы, рэйхстагам называлі менавіта парламент, а пазней ужо назва прычапілася да будынка). Будынак выконваў свае непасрэдныя функцыі да 1933 года, калі нацысты, выкарыстоўваючы выпадак пажару (а падпал, ёсць меркаванне, ініцыявалі таксама яны, абвінаваціўшы ў гэтым камуністаў) праціснулі ў парламенце закон з адмысловымі палажэннямі ў дачыненні да канстытуцыі. Парламент пад націскам неўзабаве стаў крыху больш як цалкам складацца з нацыстаў і ператварыўся ў фармальнасць, а разам з ім стаў малазначным і будынак рэйхстага.
З падзелам Берліна Рэйхстаг апынуўся ў заходняй частцы горада, але сцяна праходзіла ўсяго за дзесяць метраў ад яго і толькі пасля аб'яднання Германіі, ён зноў набыў свае першапачатковыя функцыі. У 1999 годзе будынак адрэстаўравалі, а над залай пасяджэнняў ўзвялі велізарны шкляны купал свабодна адкрыты для наведванняў - задумка ў тым, каб народ мог без абмежаванняў назіраць, чым займаюцца парламентарыі, а яны ў сваю чаргу не забывалі, што яны не «над», а «пад народам».




Яшчэ адным займальным фактам можна лічыць, што абаграваецца будынак выдыханым прысутнымі ў ім людзьмі паветрам. Складаная сістэма вентыляцыі і ачысткі паветра ўлоўлівае гаручыя газы і запасіць іх, а затым яны выкарыстоўваюцца як паліва для ацяплення Рэйхстага.

На прасторах інтэрнэту безумоўна сцвярджаецца, што Рэйхстаг - самы наведвальны будынак парламента ў свеце і што патрапіць з вуліцы туды можа любы жадаючы. Натуральна, я згараў ад цікаўнасці пабачыць тыя самыя графіці савецкіх жаўнераў, але аказалася, што цяпер у сувязі з небяспекай тэрарыстычнай пагрозы вольны ўваход абмежаваны папярэднім запісам за месяц да меркаванага візіту.
Засмуціўшыся, я накіраваўся да не менш знакамітага сімвала Германіі - Брандэнбургскай брамы.



У падзеленым Берліне брама, у адрозненні ад Рэйхстага, нягледзячы на адлегласць у сотню метраў паміж імі, трапіла ў ўсходнюю частку.

Прама перад брамай асфальт дарогі фігурна разразае лінія акуратнага бруку...



- гэта напамін пра сцяну, і гэты "рубец" цягнецца праз увесь горад.
Ва ўсходнім Берліне брама апынулася ў межах прыгранічнай паласы і таму для звычайных грамадзян ГДР яна была таксама недаступная, як і для жыхароў ФРГ, што зрабіла яе сімвалам падзеленай краіны, а пасля падзення сцяны - ўз'яднання.



Нядоўга зірнуўшы на браму я вярнуўся ў аўтобус і мы выправіліся на плошчу Брайтшайдплац. Дамінантай гэтага месца з'яўляецца мемарыяльная царква Кайзера Вільгельма, рэшткі якой цяпер празваныя берлінцамі «Полы зуб».



Храм быў пабудаваны ў канцы XIX стагоддзя, у 1943 годзе пры бамбардзіроўцы саюзнікаў моцна пацярпеў і доўга стаяў у руінах. Пасля вайны было прапанавана разабраць, што засталося і пабудаваць на гэтым месцы іншы будынак, але дзесяткі тысяч гнеўных лістоў гараджан змянілі планы. Неўзабаве было вырашана умацаваць і захаваць вежу ў руйнаваным стане, як мемарыял разбурэння і стварэння. Пазней побач з вежай узвялі новыя футурыстычная дэталі - васьмігранную залу храма і ў такім жа фармаце высокую званіцу (на фота яна чамусьці завешана агідным ярка аранжавым банэрам).
На маю думку гэтыя разнастайныя збудаванні ўступаюць у дысананс, а іх размяшчэнне адносна адзін аднаго выглядае абуральна жудасна.
Ад плошчы пачынаецца Курфюрстэндам.



Тут нам далі трохі вольнага часу, каб прагуляцца і здзейсніць пакупки ў мностве гандлёвых цэнтраў на гэтай вуліцы.
Пра Берлін я яшчэ хачу дадаць, што ён мне здаўся неймаверна сумным. Гэта проста вялікі горад, у якім шмат звычайнай, характэрнай архітэктуры. Нягледзячы на тое, што ў ім ёсць знакамітыя славутасці, яны «посныя» і без «тынкоўкі» гістарычных падзей не ўяўлялі б вялікай цікавасці. Напэўна надвор'е і выканала нейкую ролю, але нават да прыбыцця я адчуваў толькі тое, што хачу пабываць тут і паспрабаваць на месцы уявіць Берлінскую аперацыю, падзел горада і падзенне сцяны. Не выключаю, што Берлін мае і іншы, больш прывабны бок і я думаю, што з задавальненнем бы яго разглядзеў.

P.S.:



http://ales-matsesha.livejournal.com/21304.html


Последний раз редактировалось: alexBel (17 Dec 2017, Sun, 12:10), всего редактировалось 1 раз
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение Отправить e-mail Посетить сайт автора
alexBel



Зарегистрирован: 01.02.2011
Сообщения: 800
Откуда: Могилев

СообщениеДобавлено: 17 Dec 2017, Sun, 12:06    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

Частка ІI. Вялікі пост пра адметнасці Галандыі ў агульным і Амстэрдама у прыватнасці.

Пасля абеду мы працягнулі рухацца на захад, пакуль Нямеччына не скончылася і вось недзе ўжо на тэрыторыі Нідэрландаў, ля самай мяжы, мы і заночылі ў гатэлі, а на наступны дзень накіраваліся ў Амстэрдам.



Рана раніцай, па плане, мы спачатку наведалі адзін з намечаных пунктаў падарожжа - парк Кёкенхоф.



Гісторыя гэтага месца доўгая і не надта цікавая, таму лепш спачатку я распавяду, чаму ў самім парку ды і ў цэлым у Нідэрландах так шмат каналаў.



Барацьба за зямлю пад нагамі тут ідзе з таго самага моманту, калі сюды ступіў чалавек. Нават сама назва Нідэрланды азначае «ніжнія зямлі» і цяпер каля 30% плошчы краіны знаходзяцца ніжэй за ўзровень мора.
-Чаму ня залівае?
-Дзякуючы сістэме дамб і шлюзаў, а саму ваду, груба кажучы, амаль бесперапынна «вычэрпваюць». Сапраўдны прарыў у справе асушэння наступіў, калі галандцы ў сярэднявеччы здагадаліся выкарыстоўваць для гэтага сілу ветру.


Млын у парку пабудовы 1892 г. быў ўзведзены пад горадам Гронінген, а сюды перавезены ў якасці музейнага экспаната.

Па шасцярні кручэнне ад лопасцяў млына перадаецца на архімедаў вал і ваду праз сістэму каналаў паступова падымаюць ўсё вышэй і вышэй, і ў канчатковым выніку выкідваюць у мора.


А вы думалі, што ў Галандыі было так шмат млыноў, каб малоць збожжа?

Цяпер, вядома, замест млыноў выкарыстоўваюцца сучасныя помпы, але прынцып адвядзення вады застаўся ранейшым. З часоў пачатку гэтай «бітвы са стыхіяй» людзьмі былі «адваяваныя» у мора вялізныя плошчы зямлі, нават Амстэрдам апынецца цалкам пад вадой, калі спыніць працу сістэм.


Выгляд з млына на яшчэ адзін канал і развадны масток на ім.

Але, напэўна, усё-ткі варта крыху распавесці і пра парк...
Парк быў закладзены ў сярэдзіне XIX стагоддзя як прысядзібны для размешчанага недалёка маёнтка. У 1940-х галандскія экспарцёры кветак задумалі стварыць сад, дзе можна было б інсталяваць мноства кветак пад адкрытым небам, з мэтай наступнага іх продажу. У выніку гэтым месцам стаў Кёкенхоф.



У парку выстаўляюцца і прадаюцца нарцысы, гіяцынты, многае іншае і...



...вядома ж цюльпаны.



Цюльпан - такі ж магутны брэнд Нідэрландаў, як і млын. Але не многія ведаюць, што гэткая крохкая кветка ў XVII стагоддзі цалкам паралізавала эканоміку Галандыі - адной з наймацнейшых дзяржаў таго часу. «Фінансавая бурбалка» «Цюльпанаманіі» прывяла да першага апісанага ў гісторыі эканамічнага крызісу.



Цюльпан назаўжды пакінуў глыбокі след у гісторыі Нідэрландаў, але стаўленне да гэтай кветцы і зараз нязменна - краіна па-ранейшаму найбуйнейшы іх пастаўшчык на сусветным рынку і маштабы кветкаводства ў Галандыі ўражваюць. На продажы кветак Нідэрланды зарабляюць у год 7 000 000 000 эўра.



У цэнтральным павільёне парку я выпадкова натыкнуўся на вельмі незвычайную выставу.
Спачатку маю ўвагу прыцягнуў букет ярка-сініх, дзіўных цюльпанаў.



Потым я заўважыў букеты з рознакаляровымі пялёсткамі.







А адзін з букетаў наогул быў з цюльпанаў з пялёсткамі, як у «Кветачкі-вясёлкі».



Не ведаю, як яны гэта зрабілі, але нават мяне гэта ўразіла, хоць у цэлым, у парку, мне, было даволі сумна.
Мы прабылі ў Кёкенхоф'е каля 4-5 гадзін і я вельмі абураўся з гэтай нагоды, таму што парк невялікі і каб яго не спяшаючыся цалкам абыйсці досыць 1,5 - 2 гадзіны, а астатні час мне давялося сядзець у аўтобусе на стаянцы.
Нарэшце, праз 2 гадзіны цяжкага чакання, мы выправіліся ў Амстэрдам. Спачатку наша група наведала ювелірны завод «Gassan Diamonds». Тут у ходзе невялікі экскурсіі нам коратка распавялі гісторыю ювелірнай справы.



І паказалі маленькую музейную экспазіцыю, перш з фальшывымі дыямантамі.



Затым прадэманстравалі працу аграншчыка сапраўдных дыямантаў.
Дыяманты знаходзяць у нетрах планеты вось такімі непрыкметнымі каменьчыкамі, якія спачатку больш нагадваюць пацёрты асколак простага шкла.



Ён не мігаціць і ніяк не прыцягвае ўвагу. Акуратна на вастрыльным крузе аграншчык шліфуе камень.



Заканамернае пытанне: З чаго ж зроблены шліфавальны круг, калі аб яго сціраецца самы цвёрды матэрыял на зямлі?
Адказ просты - на шліфавальны круг увесь час падсыпаюць дыямантавы пыл - атрымліваецца, што ў прынцыпе, адзін дыямант, труць аб другі дыямант.



Аграншчык увесь час кантралюе працэс апрацоўкі.



І шліфуе камень да з'яўлення мноства геаметрычна правільных граняў.



Апрацаваны дыямант ужо называюць брыльянтам і ім займаюцца ювеліры.





Пад моцным уражаннем ад убачанага мы выйшлі на вуліцы Амстэрдама.



І прайшоўшы некалькі новых кварталаў апынуліся на ускраіне старога горада.


Удалечыні бачная адна з захаваных крапасных вежаў - Монтэлбансторэн (XVI-XVII стст.)

Тыповая забудова старога Амстэрдама прадстаўлена т.зв. «Домам на канале». У XVI - XVII стст. буйны рост гандлю прыцягнуў у Амстэрдам мноства купцоў і відавочна, што ў партовым горадзе найбольш зручнай транспартнай магістраллю для дастаўкі грузаў, быў канал непасрэдна каля дома. Да XVIII стагоддзя прарываецца мноства гэтых водных дарог і таму Амстэрдам нярэдка сталі называць паўночнай Венецыяй.


Адразу дзе-нідзе сустракаліся безгустоўна убудаваныя сучасныя скрынкі паміж прывабнымі старадаўнімі хаткамі.

Звычайна, дом на канале 3-5 павярховы, вузкі і глыбокі - гэта звязана з тым, што шырыня знаходжання на канале каштавала значна даражэй, чым плошча за фасадам. Першы паверх не рэдка затапляе паводкай, таму жылыя пакоі размяшчаліся на 2- 3, а паверхі вышэй выкарыстоўваліся як складскія памяшканні - тавар імкнуліся трымаць як мага далей ад вады.



Бліжэй да XX стагоддзя мноства дамоў былі перабудаваны і страцілі сваю індывідуальнасць.
Зараз у Амстэрдаме вельмі моднай тэндэнцыяй лічыцца жыць прама ў канале ў т.зв. «Хаусботах».



Прычынай з'яўляецца тое, што жыллё фармальна знаходзіцца на вадзе і ўладальнік не плаціць падатак на зямлю.



Некаторыя, як на фота вышэй, падобныя на баржу і мабыць яшчэ могуць перамяшчацца, іншыя, як на фота ніжэй - нагадваюць скрынку, замацаваную над вадой.


Гаспадар жылля вяртаецца дадому.

Звярніце ўвагу на правады і шлангі ў правым ніжнім куце фота - да такіх жытлішчаў можна падключыць ваду, электрычнасць, газ і нават каналізацыю. У апісваным доміку, мяркуючы па трубе над дахам, уладальнік эканоміць яшчэ і за кошт індывідуальнага пячнога ацяплення.
А можна і ўвогуле жыць на катэры і кожны раз начаваць у новым месцы!



Праз каналы перакідваюцца як пастаянныя каменныя, так і вось такія разводныя масты.



Неўзабаве мы выйшлі на набярэжную Амстэл - ракi, назва якой дало імя Амстэрдаму.



Насупраць нас апынуўся цікавы прыклад забудовы «дамоў на канале». Раннія хаты будаваліся не ўпрытык адзін да аднаго і цяпер непасрэдна гэтыя прыкметна пакасіліся, што на самой справе не рэдкасць для такога тыпу жылля.



Дарэчы, тут таксама бачная яшчэ адна забаўная дэталь. Звярніце ўвагу, што на франтоне над цэнтральным акном злёгку выступае бэлька - да яе прымацаваны блок для ўзняцця грузаў. Справа ў тым, што ў вузкіх дамах - вузкія дзвярныя праёмы і вузкія лесвіцы і для таго, каб нешта грувасткае падняць – выкарыстоўвалі гэтыя прыстасаванні і ўносілі рэчы праз вокны – менавіта таму вокны значна больш дзвярэй па памерах. Нюанс яшчэ складаецца ў тым, што і ў наш час бэлькі не рэдка выкарыстоўваюць па прызначэнні. Дарэчы, падобныя пад'ёмныя механізмы я бачыў і ў дамах старой Рыгі.
Па мосце мы перайшлі Амстэл...




Процілеглы бок.

...і накіраваліся на плошчу Рэмбрандта. Тут, акрамя помніка самому мастаку, размясціліся героі адной з самых знакамітых яго карцін - «Начны дазор».



Далей мы прайшлі да яшчэ адной з захаваных крапасных вежаў - манетнай (XV-XVII стст.)



Побач з якой знаходзіцца кветкавы рынак.



Вось у гэтых шкляных боксах на баржах вядзецца актыўны гандаль у першую чаргу цыбулінамі цюльпанаў, а па другою - насеннем розных іншых кветак. Мяне ўсё гэта ніяк не цікавіла, але захопленых людзей папярэджваю: правоз насення і іншага матэрыялу раслін праз беларускую мытню забаронены ў сувязі з карантынам.
Нельга не згадаць пра галоўны сродак перамяшчэння ў Амстэрдаме - ровар.



Гэты горад лідзіруе ў свеце па іх колькасці: на 1 жыхара Амстэрдама прыходзіцца 2 ровара! У горадзе галоўныя - раварысты - іх абавязаны прапускаць аўтамабілі і ад іх заўсёды уварочвацца пешаходы, прычым у выпадку аварыі (са слоў гіда) нават калі раварыст саб'е пешахода на тратуары, першы, несумненна, выйдзе невінаватым.



Роварамі застаўлены ўвесь Амстэрдам. Іх крадуць адзін у аднаго, забываюць на 2-3-х узроўневых роварапаркоўках і традыцыйна выкідваюць у канал, пры куплі новага.
Калі мы праходзілі міма Амстэрдамскага музея, зайшлі пад скляпенні «Стральцовай галерэі», дзе ў той час выстаўляўся «Дыван нацыянальнасцяў». Гэтае палатно пашыта з 179 кавалкаў, кожны з якіх уяўляе адну з нацыянальнасцяў, што пражываюць у Амстэрдаме. Гэта Беларусь:



А вось Украіна:



І Расея:



Па адной ажыўленай вуліцы...



...мы наблізіліся да канчатковага пункта нашай экскурсіі - плошчы Дам.



На фота справа размешчаны галоўны храм Галандыі - пратэстанцкая «Ньівэ Керк» XV стагоддзя, злева - Каралеўскі палац, што да 1808 года быў гарадской ратушай пабудовы XVII стагоддзя.
Тут экскурсавод развітаўся з намі да вечара.
У вольны час я спачатку накіраваўся падсілкавацца. Над гэтым я доўга не думаў, а скарыстаўся саветам гіда і ўзяў мясцовы фаст-фуд - салёны селядзец з цыбуляй і марынаванымі агуркамі на булачцы для хот-дога. Прадаецца гэты ласунак на кожным кроку, а ў меню так па па-руску і напісана: «хлеб, селедка» і я вам скажу, гэта вельмі сытна і смачна! Пад'еўшы, я прыкупіў у краме галоўку мясцовага сыру і прайшоўся па сувенірным лавачках, пасля чаго стаў шпацыраваць па Дамрак ў чаканні вечара.



«Хаты, што скачуць» на другім баку канала.





Касцёл св. Мікалая кан. XIX стагоддзя.



Цэнтральны чыгуначны вакзал 1881-1889 гг.



З надыходам цемры ў нас была запланаваная яшчэ адна экскурсія ў Амстэрдаме, на якую мяне, як і многіх іншых, падштурхнула цікаўнасць. Не складана здагадацца, куды мы накіраваліся... Вы можаце называць мяне пурыстам ці крывадушнікам, але ў канцы экскурсіі я адчуваў лёгкую непрыязнасць да таго, што адбываецца навокал. Я чалавек кансерватыўных поглядаў, таму гэтак знакаміты зваротны бок Амстэрдама, як па мне, выглядае агідна, хоць сам горад неверагодна прыгожы і гэта не дзякуючы яго кепскай славе.
Позна ўвечары мы пагрузіліся ў аўтобус і пакінулі Амстэрдам - наперадзе нас чакаў цяжкі начны пераезд. Падобнае выпрабаванне нялёгка перанесці і для лепшага расслаблення я прыгубіў загадзя прыпасенага для гэтага каньяку, пасля чаго забыўся ў глыбокім лагодным сне - прабуджэньне наступіла ўжо ў Саксоніі.

https://ales-matsesha.livejournal.com/22544.html
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение Отправить e-mail Посетить сайт автора
GlobusBelarusi
Site Admin


Зарегистрирован: 06.10.2008
Сообщения: 11120
Откуда: Минск

СообщениеДобавлено: 17 Dec 2017, Sun, 16:26    Заголовок сообщения: Ответить с цитатой

Добрыя здымкі.
Вернуться к началу
Посмотреть профиль Отправить личное сообщение Отправить e-mail Посетить сайт автора
Показать сообщения:   
Начать новую тему   Ответить на тему    Список форумов Форум сайта «Глобус Беларуси» -> Путешествия -> Путешествия за границей Часовой пояс: GMT + 3
Страница 1 из 1

 
Перейти:  
Вы не можете начинать темы
Вы не можете отвечать на сообщения
Вы не можете редактировать свои сообщения
Вы не можете удалять свои сообщения
Вы не можете голосовать в опросах
Вы не можете вкладывать файлы
Вы можете скачивать файлы