Форум сайта «Глобус Беларуси»

[ВалероС]

Валун «Кошачий камень». На табличке возле валуна обозначено «Большой камень Кевловский» - геологический памятник природы республиканского значения - http://orda.of.by/.map/?54.374278,26.426672
Кевловский камень ещё зовут Кошачьим – якобы на нём имеется след от кошачьей лапы.

Лежит в 2 километрах на юго-запад от деревни Кевлы, на западном склоне концовоморенного склона, поросшего древесно-кустарниковой растительностью.
Валун красно – розового гранита рапакиви с редкими кристаллами полевого шпата в виде овоидов размером от 2 до 5 сантиметров в поперечнике. Принесен ледником из юго-западной Финляндии около 130 -150 тысяч лет назад во время ошмянской стадии сожского оледенения. На плоскостях глыбы растет много мхов и лишайников.

Подошли к валуну от д. Терешки. Деревня длинная. На окраине развилка, пошли влево полевой дорогой. На пути старая ферма и развилка, идём влево. Проходим засохший колодец и поворот к хутору. Останавливаемся у старого карьера, по рассказам терешковцев камень рядом, в лесу. Слева вдоль дороги ров, за которым поле, впереди ЛЭП, а справа упомянутый карьер и небольшой лес.
Камень лежит в 30 м от дороги, к нему ведёт едва заметная тропа.
Пройдя от камня вперёд 50 м, разбили лагерь под яблонями, их тут около десятка, правда, уже старые, заброшенные.

УВЕЛ�Ч�В ФОТО, УВ�Д�ТЕ ТАБЛ�ЧКУ � ВАЛУН В ЗАРОСЛЯХ























фОТО:16 июня 2008г. Автор:Никифоров В.С.

[Alex_org]

А вот как он выглядит 9 марта 2016 года. Порос мхом, что положительно сказывается_. �скали долго (весенняя распутица), но нашли. На картах обозначен очень точно.

[M.Gr.]

Наведаў 8 красавіка 2018 г. Шукаў па пададзеных вышэй арыенцірах ад вёскі Цярэшкі з падказкай ад мясцовых жыхароў.
Ад вёскі Даўбучкі, дзе можна паглядзець мізар, ехаў па Н6133. Злева — 4 ветракі, направа — блакітны крыж і паварот у в. Цярэшкі: шыльды няма. Вёска сапраўды даўгая. Пад канец — круты спуск уніз і ручаіна. З поўным прывадам і высокім клірэнсам можна праехаць. Злева на пагорку дом, унізе — студня і кладка праз ручаіну, дарога паварочвае ўлева за гэты дом. За ім — яшчэ адзін, жаўцявы, відаць, дача, а за ім, крыху воддаль — старая ферма, пра якую піша Валерос. Аднак на ферме трэба ісці проста, паміж былым кароўнікам і іншай пабудовай, да якой ад слупа ідуць электрычныя правады, або адразу ж браць правей, да яру. Далей цяпер дарогі няма: трэба ісці каля 2 км па моцна перасечанай мясцовасці, трымаючыся правага боку яру. Можна, відаць, і па яры, толькі калі я ішоў, унізе было моцна гразка, а злева і справа ад яру — свежаразараныя палі. Праз пэўны час з левага боку, за ярам, можна ўбачыць напаўзруйнаваныя пабудовы старога хутара за ярам, а ўдалечыні — жоўтую шыльду смаргонскай паляўнічай гаспадаркі. Ад шыльды пачынаецца дарога, што ідзе ўправа да вёскі Каты, а проста — да каменя, уздоўж таго старога кар'еру з правага боку, які цяпер засаджаны маладзенькім сасоннікам. Фактычна адразу за ім у лясочку з правага боку можна ўбачыць камень.
Вось як ён выглядаў, калі я яго ўбачыў.